IX.

Gözü yaşlı bir çocuk gibi karşında şimdi uyku.
Ceplerinde biraz umut kırıntısı,
Sırtındaysa o ayazın meşhur yükü...
Yüzyıllardır gelip geçen bir tevazu ile bakıyor kollarına.
Sen benim sessizliğimin narası,
Sen ki bu silik şiirlerimin ilham kaynağı...
Korkularından yüreğine kadar uzanan bu yolda,
Yalnızlığını takip ediyorlar, lütfen ağlama.
Ecel terleri okşuyor sırtını benim yerime.
Benim yerime aydınlatıyor seni ay, öpüyor güneş.
İnandığım ne varsa dökülen omuzlarından tutuyorum.
Gözlerini kapatarak var olduğun, beni andığın her an,
Ellerinden tutarak eşlik ediyorum sana.
Hiçbir söz söyleme bu delirmiş karanlığıma, biliyorum...

Sırtındaki kırbaçtan azat ediyorum seni.
Boynuma sarmam pahasına da olsa,
Ne olursa olsun, küllerim de ziyaret eder elbet bir gün saçlarını.
Yeni doğan gece saklanır nefesine.
Öpersin, yaşam bahşedersin toprağa, orman olur.
Yeni bir medeniyet kurarız coğrafyasız aşkımıza.
İklimi yüreğimizden gelir, sarılarak ısınırız.
O yerdir benim mabedim.
Dualarımda sen varsın, tanrı biliyor.
Kılıç dolu muharebelerden, bombardımanlardan,
Depremlere, tufanlara kadar ne kadar kanasam da,
Senin yanında durur kanım, kabuk tutar yaram.
Bir dövme gibi taşırım kefenimde.
Kıyamet sonrası seninle açarım gözlerimi.
Unutamam, uykusuz gözlerim haykırıyor kağıda.
Sakın sakınma, yeni baştan yarat hayatı.
Kana kana karışayım sana, susturma dudaklarımı.

Gördüğüm her şeyi sana atfetmek istiyorum.
Ancak yakışmayacaklarından adım kadar eminim.
Yazdığım kadar yaşarım, seni sevdiğim kadar varım.
Susmaz sana doğru koşan cümlelerim.
Ayağı takılan şiir olur,
Yanına gelense yemin...