VII.

En yüce acılar kadehe yaklaşıldıkça çekilir.
Ancak o an anlaşılır insanoğlunun kabuğu.
Ne denli çekilmez olduğu...
Lakin yine de,
Üzülür insan bu denli kudretlice yalnız oluşuna.
Önce öldürdün ve haftalarca ağlamadım.
Ağlasaydım yol yakınken dönerdim.
Bazı sorulara cevap vermeden giderdim.
Ardından gidemedim...
Kaldım başkentinde, sokaklarında...
Arada sırada ise avuç içlerinde hayatın akışını seyrettim.
Kuşkusuz yıkım dolu anlarda,
Bu yüzden melekleri,
Hiç olmadık gecelerce affettim.