I.

  

İçim dışım zamanın küfü ile kaplıysa,
Ve çaresizliğin bıçağı ele geçiriyorsa yaramı,
Akan kanım mı silecek, kapatacak üstünü bu yazgının?
Çanların bugün için çalacağını ilk günden beri biliyordum.
Ancak inanmak istedim sadece.
Sahnede ışığın kamaştırdığı yüz ben olsun istedim.
Hazırdım halbuki her şeye ancak bu yük,
Bu doğumumla başlayan ağır ukteyi yok sayarak,
Çoğula ait olmak istedim, başaramadım.
Artık rüzgar nereye eserse oraya giden bir yaprak dahi değilim.
Hiçbir kıymeti, saklı olan bir evreni yok düşündüklerimin.
Geldi, beni buldu ve vurdu.
Ortadayım işte, çırılçıplak, yarasından utanmaktan ziyade,
Vazgeçmişliğin hoyratlığı kol geziyor içimde.
Bir yol arıyorum...