ℋ

 

Bereketidir suyumun çoğalttığı toprak.

Yanık bir ukteden farksızdır bazen zaman.

Lakin kırılmış dalların tümüyle,

Tünami rengini yaratabilmektir içimizde hayat.

Mezhebine karşı gelerekten,

En ağır itirafı sunabilmektir öksüzlüğüne yaşamak.

Kapatmaktır perdeleri...

Işığı düşmanın belleyesin diye değil!

İçindeki koru alıp götürebilesin diye!

Bilinmez yarınlara veyahut korkunun aşkına...

Bir yemini kurban edişimle karanlığa,

Nice yoklukların ahını hapsetmişim.

Bir damla gözyaşı döküşümle yanılgılarıma,

Cahilliğimle en ağır hükümleri giymişim üzerime bir palto misali.

Ki aslında kanatmaktır ömrümü sesimden çalan.

Ki aslında anlamayı istemektir tanrıdan cinayetler işlemek.

En ağır prangamla susturmaktır ayak bileklerimi.

Çalkantılı gecelere yeni bir yaşam bahşetmektir.

Lakin unutulmuştur çoktan Adem'in elmayı neden yediği.

Anlaşılamamıştır şeytanın aslında kim olduğu.

Herhangi bir aynaya karşı geldiklerinde,

Veyahut henüz güneş göğü öpmemişken saçtığı ışık düştüğünde tenime,

Kırılacaklar tıpkı vaktinde hepimizin kırıldığı gibi...