Kanar

Sonsuz uykuya itilircesine,
Lakin daha çok,
Büyük bir eksen kaymasında vurulup yaralarıma dokunmak gibi.
Yaşam, tüm çıplaklığıyla geçerken yanımızdan,
Bizse, kaldırımlara takılıp düşeriz toyluğumuzdan.
Gece çoktan yağmıştır başımızın üstüne.
Bitmek nedir bilmeyen, ağır bir suskunluk misali.

Dudaklarımın arasında sıkışıp kalmış cümlelerimi,
İnfaz eden yüreğimin esiri olmuşum.
Bilmiyordum, henüz terk edememiştim çünkü.
Bir mıknatısın kendine çekişi gibi,
Toplanmıştı bilincimin ucu sivri iğneleri.
Bir dikebilsem o çalkantılı yalnızlık ezgisini...
Bir geçirebilsem cesetlerimin içinden...
Yüzü sararır hasretimin, veremli bir öksürük kirletir hiçliği.

Cesetler, cesetlerim!
Benim kan ağlayan gözlerim!
En çok da sevincim...
Vakit daralmıyor.
Vakit, şımarık bir çocuk gibi elimizden alıyor şüpheyi.
Mükemmel bir infazı meşru kılıyor.
Tabutlarsa tıpkı güller gibi omzumdan düşüyor.
Birkaç cenaze değiyor kara toprağa.
Yağmur, küçük bir kız çocuğunun hıçkırıklarına benziyor,
Rüzgarsa çığlıklarıma.

Dizlerimi kanatan bir mahcubiyet...
Özür dilemek sanrısı kendimizden...

Ey sonu olmayan, nefesimi kesen, beni iten yok olmak çabası,
Hangi acının gözyaşlarına sığındın da girdin kanıma?
Her yerde senin yaşantın.
Her sevilmemiş kalpte senin yıpratıcılığın.
Her melankoli ayazında senin fısıltın.
Rüyalarımı elimden alışın,
Banaysa karanlığı bırakışın...

Gözlerim olmadan da adımlar atabiliyorum artık fakat,
Gerçekte nasıl göründüklerini bilmek istiyorum.
Yakılabilecek bir mum yok.
Beslenebilecek bir masumiyet yok.
Soysuzlaşmak var.
Yarından medet umacak kadar hain olmak var.
Bırakıp gitmek de var,
Sükuta boyun eğip kalmak da...

Hiç mi canı yanmazdı, çanları çalarken ayrılığın?
Hiç mi gökyüzüne bakmazdı, külleri zehirlerken hayatın?

Alamadığım her nefeste,
Bir düş saklıdır.
Duyamadığım her seste,
Ruhum eksik kalır.
Sağır duymaz uydurur.
Yalnızlıksa baki kalır.
Ateş sürekli beni yakar da,
İçimdekiler kül olmaz.
Geriye eksik bir hayat kalır.
Ardına bakıp da,
Onu yaşatan olmaz.
Olamaz...