Arzu

Ağır ağır çığlıklar atarcasına düşüyordum kimsesizliğin,
Manasız, yıpratıcı ve tüketici boşluklarından.
Ben bir ölüm arzulardım yanmış gençliğimle birlikte.
Kederlerim böyle anlarda başlardı kılıçtan geçirmeye,
Beni ve vurdumduymaz çaresizliğimi acımasızca.
Dökemediğim gözyaşlarım bir arzu işlerdi içime.
Boğulurdu benliğim, ne zaman bulsam ben kendimi.
Her defasında itilirdi düşüncelerim çorak topraklara.
Ektiğim fidanlarım bırakılırdı öfkenin ateşine.
Birçok mücevher çalmıştım kör kuyumculardan.
Bir değeri yoktu yalnızlığımın onların ellerinde.
Günahkar hatalar düşüyorken pencerelerimden,
Yeni güneşler doğuyordu, öldürmüştüm geleceğimi.
Balkonlara saklanırdı yıllardır aradıklarım.
Hiçbir ışık kaynağı şarkı söylemezdi o duvarlarda.
Karanlığa alıştım aynı zamanda da yoklukla savaştım.
Bazı cevaplardan yoksun yücelttiğim aşklarım,
Her gece ağlayamadan içtiğim hüzün şarabım,
Öldürüyordu beni, hissettiğimde.
Ölemezdim küfrettiğim zaman kendime.
Kavuşamadan ölüme, kaybolurdum düş bahçelerinde.
Bıçaklar yağardı gökyüzünden, öperdim yaralarımı.
Ben bir ölüm arzulardım kararmış sevdalarımla birlikte.
Bir günah işlemiş gibi yanardım cehennemlerimde.
Kemik seslerinden ziyade kırılmış gururumun sesleri dolduruyordu,
Bu mahzun, yorgun ve ağlayan koridorları.
Aynalara yansırdı içimdeki canavar.
İntiharlar saklanırdı okunmamış mektuplarımda.
Ben bir yanılsamaydım, bir anın içinde parçalanan.
Giderek yok olan ve kanayan bir inkarın getirdiği,
Ufak bir parça da yok oluştum aynı zamanda.
Ben bir ölüm arzulardım aşık olduğum parçalarımla birlikte.
Çünkü bu işkencede çarmıha gerilmiş ümitlerle,
Her an aynı gecenin koynundan cinayetler çalardım.
Bu gibi vaziyetlerde ise başımı okşardı celladım.
Ürküyordum eskiden bir şeylerin yoksunluğundan.
Yalnızca bir son istiyordum aslında.
Lakin bu azametli kıyametin susadığı yaradılış olmak,
Hiçbir zaman izin vermeyecekti bulmak istediklerime.
Çünkü ben bir ölüm arzulardım var oluşumla birlikte.