Büyük Melek

Karanlığın kapladığı anılardan yapılma taş yollarda,
Bir döküntünün içinde yok oluyor gençliğim.
Zihnime kılıç tutan duygular,
Zamana karşı esir düşmüş ruhuma,
Her gece ihanet ediyorlar.
Bilinmezin içindeki sahte ışıklar,
Bana sonu olmayan bir yol gösteriyorlar.
Gök üzüntüsünü her paylaştığında insanlarla,
Ölümün yanında birer hiç olan melekler,
Kan ağlarlardı geçmişe çaresizce.
İçimde damla damla biriken bir korku,
Beni bu kesik kaldırım taşlarına atıyor.
Yüreğimden bedenime yayılan keder,
Bir elin üstündeki sanatta can buluyor.
Göz kapaklarımı yıkayan gözyaşlarım,
Gün geçtikçe azalır olmuş.
Karmaşanın ardına saklanan acı,
Büyük melek her dünyadan ayrıldığında,
Tırnaklarımı etimden koparıyor.
Yerin birkaç adım ötesine dikilmiş kazıklar,
Yaralarıma saplanır olmuş.
Tekrardan yaşamı hissettirmek adına.
Bu bahtsız beden kendisini zincirlediği sürece,
Esiri olacağım zamana.