Karanlığım

Soğuk yağmur bulutları geçerdi üstümden.
Tüm gözyaşlarım içine saklanırdı.
İnsanlar evlerine kaçar,
Evsizler sevinirdi.
Ne zaman ağlasam.
Geçerdi zaman,
Kimsenin önünü iliklediği ceketine dikkat etmeden,
Alıp götürürdü gençliğini üzgün ve yalnız adamların.
Kaldırım taşlarında çıplak ayaklarıyla,
Koşardı hayatı tanımayan çocuklar.
Zihnimdeki tüm taşlar o zaman düşerdi yere.
O zaman kanatırdı çocukların ayaklarını.
Bir izmarit söndürürdüm yalnızlığımın üstünde.
Dans ederdi geçmiş kırık kapı pervazlarında.
Nereye baksam,
Nereye gitsem,
O vardı karşımda.
Bilmezdim kim olduğunu.
Ağzı yoktu konuşamazdı.
Gözleri yoktu bana bakamazdı.
Sahip olduğu tek şey var olmaktı.
Ansızın çökerdi uykularıma.
Beklenmedik saatlerde beklenmedik acılar getirirdi başucuma.
Hiçbir şey demeden,
Çeker giderdi sonra.