Yamaç

Bana selam veren hoş rüzgarın karşısında,
Bir sürü efsanenin ışığında,
Yeniden bu yaşantımı inceliyorum.
Hayattaki karmaşanın eşiğinde,
Yalnızlığıma minnettar kalıyorum.
Bir canavarın avucunun içinde yaşıyorum.
Sevinç çığlıklarına sahip olan ruhum,
Bir kez daha öğreniyor yaşamı,
Var olduğunu hatırlıyor.
Ben gecenin huzurunda benliğimi bulmuşum.
Ay her yüzünü gösterdiğinde boy göstermiş yokoluşum.
Eksik kalan cümlelerin ortasında,
Satırlara kazınmış varlığım.
Bir yanardağının yamacında sürdürmüşüm yalanlarımı.
Her patladığında o büyük arkadaş,
Unutulmaz bir anıyı anlatır olmuş.
Hayatın karşısında acemi kalan kişiliğim,
Dalgalarla beraber geri dönüyor orkestraya.
Adı olmayan notaların eşliğinde,
Hikayelere anlatıyor geçmişimi.
O karanlık fakat aynı zamanda yol gösterici olan zaman,
Gelişim için bir aracı olmuş.
Bulutların ardına saklanıp ağlayan melekler,
Bir görev edinmişler kendilerine.
Sürdürülebilirlik yetisi kazandırmak.
Cevabı bilinmeyen bilmecelerin yanında,
Kendi düşüncelerimi,
Hüzne karşı birer siper olarak kullanmak.
Dostane bir şekilde veda ediyor gece.
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı hikayemi,
Bir kez daha kabullenebilmem için.