Filiz

Bir ölünün cenazesini sarmalayan yalancı ışıkların arasında,
Ağlayarak çalan müzik eşliğinde,
Son kez anıyorum bu çelimsiz varlığı.
Siyah ve beyaz iki kapının karşısında,
Tutulmuş ruhun huzurunda,
Bir kez daha ağlıyorum zamana.
Geçip gitmiş olan zaman,
Beni bu yere getirdi bir şeylere teşekkür etmek için.
Beni bana anlatmak adına gömmüşüm geçmişi.
Solup giden kara toprağın içine.
Toprağın üstünde filizlenen yaşam tohumları,
Her sabah rüzgarın okşayışıyla saçıyorlar polenlerini etrafa.
Karanlık bir hortlaktan korkarak,
Gelişiyorlar o mezarlığı süsleyerek.
Nefsimize hükmeden o hortlak,
Her gece ağlıyordu oysaki.
Bunu kimsenin bilmediğini düşünerek devam ettiriyordu varlığını.
Düşüncelerimizle birlikte gerçek oluyordu.
Varlıklarıyla var oluyordu.
Ben bilmem dedi sönmüş bir beden.
Hayatın içinde yitip gitmiş bilmem neden.
Arsız isteklerin arasında kaybolmuş benliğimiz.
Yeniden gerçeği sevene dek,
Devam edecekti bu rüzgar.
Ta ki o filizler büyüyünceye kadar.