Mavi ufukların derinliğinde,
Geçmişin kendisini hatırlatması,
Ve yaşatması yokoluşun kanıtıdır.
Sırtıma, bacaklarıma ve ellerime vuran soğuk yağmur,
Bana yaşadığımı hatırlatıyor.
Varoluşumdan kaçmak ya da yokmuş gibi yaşamak,
Silemediğim yazılarımı gözlerimin önüne seriyor.
Kimseye anlatamadığım garip bir,
Anıların üstesinden gelemeyen insan hikayemi,
Sadece ben sonlandırabilir veya,
Cümlelerin yerlerini ben değiştirebilirdim.
Ben varoluşumun yokoluşunu izleyip ,
Onu tasvir etmek ve en sonunda,
Cümleleri olmasa da kendimi silmeyi,
Ya da karalamayı seven bir yaratığım.
Tanım koyamadığım kendimi bir yaratık olarak görüyorum.
Insanlar yeterli gelmiyor gelemiyor,
Eriyip giden kurşundan yazılma kelimelerim,
Beni bir sona doğru götürüyor.
Defalarca kez kendimi uzaklaştırmaya çalışan kendim,
Artık hiç bir şeye yeterli gelmiyor.
Rüyalarım ve hayallerim zamanın içinde,
Kaybolmaya yüz tutmuş,
Onları kurtarmamdan ümidi kesmiş bir şekilde,
Ölüme kucak açıyorlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder