Kendimizi kaybettiğimiz,
Küçük acınası dünyamızda,
Kendimize iyi hizmet edememekle geçiyor ömrümüz.
Adeta içimizdeki o yalnızlık hissi,
Günden güne şiddetleniyor.
Ve en sonunda onun esiri oluveriyoruz.
Duygularınıza ihanet etmeyin.
O an ağlamak mı istiyorsun,
Ağla,
Gözyaşı dök,
Kendini bırak gitsin.
Hayatımız,
Hayatımız olamadan yitip gidiyor.
Kendini eksik hissettiğin oluyor mu hiç ?
Olması lazım.
Ben her gece pişmanlık duyuyorum.
Yaptığım ve yapamadıklarım,
Beni her gece dürtüyor.
Kafamın içinde bir gösteri sergiliyorlar.
Perdeler kapanıp açılıyor.
Güzel günler göreceğiz diyerek,
O paslanmış vicdanımıza su serpmek isterdim.
Ama o "güzel " günler gelmeyecek.
O günü bizim yaratmamız lazım.
Bana bak mesela,
Her şeyi bildiğini zanneden,
Buna rağmen kendi hayatını,
Düzene sokamamış bir deliyim.
Düşünüyorsun ya,
Düşünme yaşa.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder