Ufak çaplı kayboluşlar arasında,
Bu kara geceyle beraber,
Yokoluşuma ağlıyoruz.
Uzak bir köşeden gelen sahte ışığın,
Gerçekçi yansımaları,
Bana bu hayatı masal misali,
Bir anne edasında geceyi anlatıyor.
Geceyi sevin.
Geceyi sakının.
Herkesten sakının.
Kendi gecemizi yaratma uğraşları içerisinde,
Biz kısa bir ömrü tükettik.
Yalnızlığıma eşlik eden gece ise,
Her gece yere serdiğim düşüncelerimi,
Bir hazineymişçesine muhafaza ediyor.
Benliğimi benliğim tanıyamaz hale geldi.
Ve her seferinde o meşhur soru takılıyor aklıma,
Kimim ben ?
Ben gecenin karanlık bir yansımasıyım.
Suretim tanrıya değil,
Yalnızlığımı kucaklayan geceye benziyor.
Dediğim gibi,
Geceleri sevin.
Geceyi mi yoksa gece vakti birisini mi sevin,
Bilmiyorum yine de sevin.
En azından sevmeye çalışın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder